Komentarze: 0
Wentylacja grawitacyjna w budynku jest instalacją składającą się z wielu elementów. Prześledźmy drogę wraz z powietrzem przepływającym przez budynek. Powietrze musi dostać się do budynku przez nawietrzak umieszczony w górnej części ściany lub ramie okna.
Najlepiej gdy w okolicach nawietrzaka znajduje się grzejnik. Wówczas ciepłe powietrze wypływające z grzejnika do góry spotyka się z zimnym powietrzem wypływającym z nawietrzaka i opadającym w dół. Powietrze ciepłe i zimne mieszają się. Zmieszane powietrze płynie do pozostałych części pomieszczenia. Z zasady powietrze z zewnątrz należy dostarczać do pomieszczeń „czystych” pod względem zapachu, czyli do pokojów i salonu (a także przez to, że w tych pokojach zwykle nie ma otworów wentylacji wywiewnej – więc dostarczone powietrze do wylotu musi przepłynąć przez całe mieszkanie). Oczywiście chcemy do pomieszczenia wpuścić tylko powietrze. Owady, hałas, deszcz i śnieg chcemy zostawić na zewnątrz. Osłonę wlotu chroniącą przed deszczem i śniegiem. Zabezpieczenie przeciw owadom stanowi zwykle drobna siatka lub filtr z włókniny. Hałas w miarę możliwości jest zatrzymywany w labiryncie umieszczonym w nawietrzaku.
Ważna jest również możliwość regulacji ilości dopływającego powietrza, więc w nawietrzaku powinien być też mechanizm pozwalający na taką regulację. Należy pamiętać, że takiego mechanizmu nie da się zamknąć całkowicie. Norma mówi, że po zamknięciu mechanizmu regulacji przepływu nawietrzak powinien posiadać ok 20~30% swojej nominalnej wydajności.
Zanim prześledzimy dalszą drogę powietrza, warto nadmienić co w jego składzie decyduje o naszym samopoczuciu. Bardzo ważnym czynnikiem wpływającym na kondycję człowieka jest poziom dwutlenku węgla. Tym zagadnieniem zaczął zajmować się już w XIX wieku niemiecki profesor Max von Pettenkofer. Poziom CO2 w powietrzu świeżym to ok 0,04% czyli 400 PPM (Parts Per Milion – cząstek na milion). Akceptowalne warunki powietrza świeżego w pomieszczeniach biurowych i mieszkalnych to poniżej 0,06% czyli ok. 600 PPM. Wartość poniżej 0,1% to wartość maksymalna dla powietrza higienicznego. Wartość 1% powoduje wzrost częstości oddychania. Wartość 1,5% to maksymalna dawka tolerowana przez człowieka pracującego w szczególnych warunkach, np. statki podwodne, statki kosmiczne. Wartość 2% powoduje dwukrotny wzrost szybkości oddychania, po dłuższej ekspozycji również bóle głowy. Przy wartości 5% i więcej CO2 jest wyczuwalny jako ostry zapach podobny do wody sodowej. Przy wartości 10% następuje gwałtowna i szybka utrata przytomności. Dłuższe przebywanie w takich warunkach prowadzi do śmierci.